ఓ మనిషి తిరిగిచూడు ....

ఆమ్మ చాటు ప్రాయంలొ అంతరాలు ... అంతరంగాలు తెలిసేవి కాదు....
అడిగినవన్ని ఇఛ్ఛేది   ... అడగకుండానె ఆకలి తీర్ఛేది...
చిన్ని క్రిష్నున్ని చేసేది... అందాల రాముడినని పొగిడేది.... చెంగుచాటుచక్రవర్తిని అనిపించేది
" 'అమ్మకు చెబుతా " అన్న ఆయుధంతో అతిరధులనైన ఓడించేవాడిని....  
నా మొదటి అడుగు గుర్తులేదుగాని అమ్మ తుదిశ్వాస బాగా గుర్తు... 
ఆక్షర్యం  .. ఆక్షణంలో కాలం ఆగిపోలేదు... ఎవరి దినచర్యల్లోను మార్పులేదు.. 
అమ్మ పలుకు ఆగిపోఇంది... ప్రకృతి  స్టంభించలేదెందుకు ... ఆబాధను వర్ణించడానికి దేవుడు పదాలనివ్వలేదెమిటి....
చిన్న బాధకే ప్రతిస్పందించే అమ్మ నా ఆవేదనాశ్రువులను  పట్టించుకోదేమిటి ...
జాలిగా చూసిన చూపులు... ఇప్పుడు దొరికావంటూ విధి వెక్కిరింపూ అన్నీ గుర్తున్నాయి..
ఎంతగా ఏడ్చినా వీడని అమ్మ మౌనం గుర్తుంది..
కష్టాలను మింగింది.. సుఖాలను పంచింది...  సుఖపడే సమయానికి కనిపించని దూరాలకు వెళ్లిపొయింది  ...
దారిలొచేయిచాచె అమ్మల కళ్ళల్లొ పలకరింపుగ కనిపిస్తుంది... కంటతడిపెట్టిస్తుంది..
ఎంతమందినో కన్నకడుపులు ఆకలికి తట్టుకోలెక రోడ్డ్లెక్కుతున్నాయి ... ప్రత్యక్షదైవాలు దిక్కులేని అనాథలుగ వీధుల్లొ తనువులు  చాలిస్తున్నాయి
జాలిలేని కొడుకుల వునికికి సాక్ష్యంగా... అలుముకుంటున్న రాక్షస  సంస్కృతికి బలిపశువుగా.. .
మాటలు రాని మృగాలు సైతం కారుణ్యం  ప్రదర్షించిన సంధర్భాలెన్నో  .....
మానవత్వన్ని కాలరాస్తు  క్షణిక సుఖాల మత్తులో  మనిషి పయనం ఎటువైపో .....
తిరిగి చూసుకునేప్పటికి.... మిగిలేది శూన్యమె...